Banku, yam, fufu en plantain

Jaja daar ben ik weer en ik leef nog steeds. Eindelijk weer internet na 2,5 week, dus ik heb jullie veel te vertellen! En m’n mobiel heeft het ook al begeven dus ik zat er bijna aan te denken om een postduif te sturen om toch nog contact te hebben met de buitenwereld.
Ik vertelde in mijn vorige reisverslag dat ik ‘s woensdag wat jurkjes zou gaan kopen, omdat ze in Ghana niet zou houden van blote bovenbenen, maar dat werd net iets anders. Ze maken het hier gewoon voor je op maat. Ze meten alles op en na 2 dagen kun je je jurk, waarvan je het model kiest uit 100 plaatjes, ophalen. Omdat ik maar een luchtige lange broek bij me heb en die deze woensdag nog hing te drogen in de zon leende ik wat kleding van de dochter van Rita en Laurens. Zij werkt en woont in Accra maar heeft nog een hoop kleding hier liggen. Voor alle jurken was ik veel te dik, daar kwam ik niet in maar er was wel een rok die ik paste. In Nederland zouden alleen oma’s deze rok dragen, maar voor hier is het prima. Dus ik met mijn mooie nieuwe kleding naar school waar ik weer hartelijk werd ontvangen door iedereen. Op woensdag hebben ze in de ochtend met de hele school een soort kerkdienst. Alle stoelen en banken worden uit de klassen gehaald en op het plein tussen de klassen gezet. Eerst wordt er gebeden en daarna heel veel gedanst en gezongen. Erg leuk om te zien hoe vrolijk de kinderen waren. Na de opening van de dag gingen de jongste kinderen naar hun lokaal en kregen de twee hoogste klassen les hoe ze beter moesten marcheren. Ze oefenen dit iedere week omdat die tijdens de nationale feestdag op 6 maart gedaan wordt. Ik moet het ook gaan leren zeggen ze, dus ik ben benieuwd. Ik schrik er steeds weer van hoeveel stokslagen de kinderen krijgen. Ook tijdens het marcheren blijven ze die stok maar tevoorschijn halen. De helft van de leerkrachten keken mee hoe de oudste marcheerden, dus hun leerlingen kregen die 1,5 uur gewoon geen les. Heel apart. Daarna was het pauze, en in de pauzes krijgen de leerlingen warm eten. 3 keer in de week rijst en twee keer banku. Na de pauze was in een van de hogere klassen de leerkracht weg. Dus pakte ik mijn mini atlas erbij (waarvan ze dachten dat het een bijbel was) en ben ik met hen gaan kijken waar Ghana precies ligt in Afrika. Als een kind iets fout deed of niet luisterde zei een ander dat ik hem moest slaan, maar daar ga ik niet aan beginnen, dat gaat mij te ver. Niet alle kinderen konden verstaan wat ik zei, maar een paar slimmeriken vertaalde het af en toe voor de rest. Tijdens de lunch at ik reist met de leerlingen. Ze vroegen of ik een lepel wilde, maar ook ik eet hier met mijn handen, als een echte Afrikaan :). Ohja, en de graten van een vis worden hier ook gewoon op gegeten, terwijl ik ze netjes aan de rand van mijn kom leg. Rond 2 uur begon het in een keer te regenen, maar dan ook echt hard. Daar wil je niet in staan want dan ben je in 10 seconde doorweekt en waai je weg door de harde wind. De leerlingen in de klassen tegenover de crèche moesten daar komen schuilen omdat hun klaslokalen vol met water liepen. Na een uur was het eindelijk weer droog en een stuk koeler, wat ik natuurlijk niet erg vond. ’s Avonds yam gegeten, een soort aardappel alleen dan wat droger. Daarna proberen te skypen maar dat lukte niet helaas, het internet is hier te sloom. Ook webpagina’s laden niet meer dus ik hoop dat ik dit en nog verdere verslagen wel kan uploaden. Ze vertelde me dat deze nacht de elektriciteit afgesloten werd. Dit gebeurt iedere week een dag omdat de elektriciteit hier niet goed is. Dus deze nacht waren wij aan de beurt. Ik had verwacht dat ik zonder ventilator aan niet kon slapen maar de volgende ochtend kwam ik er achter dat het best goed was gelukt!

Donderdag ochtend stond opeens de dochter dan Rita en Laurens op de stoep. Ze woont en werkt in Accra en wilde mij graag ontmoeten. Ze dacht aan mijn Engels te horen dat ik uit Amerika kwam, goede grap. Ze probeerde me te helpen met het internet op mijn computer maar dat is allemaal in het Nederlands dus echt ver kwamen we niet. Ze heeft wel de tekst voor in mijn dagboekje vertaald. Dus vriendinnen, ik weet wat er staat, heel lief! Daarna weer met de taxi naar school want vandaag stond mijn eerste eigen les op het programma. Met een grote tas met poppenkastpoppen trok ik meteen de aandacht op het plein. In de klas gaf ik iedere leerling een pop, ze moesten er een naam voor verzinnen en een verhaal. Dit schreven ze in hun schrift en lieten het later aan de rest van de klas horen als tijdens een echte poppenkast. Helaas waren ze in de klas ernaast aan het zingen, en omdat de lokalen niet afgesloten en dicht zijn was het moeilijk voor de leerlingen om daar over heen te komen. Maar ze vonden het allemaal leuk en kwamen even vertellen dat ze de pop zo leuk vonden. In de hoop dat ik zei dat ze ze mochten hebben. Maar helaas ik wil ze nog gebruiken voor meerdere lessen. Achteraf bleek dat de meeste me wel hadden verstaan dus dat was fijn om te horen. Tijdens de lunch aten we banku. Een soort bal van puree in een soep. De soep was alleen heel erg pittig. Dat zijn we in Nederland niet gewend. Dus werd er speciaal voor mij wat anders gehaald. Ik heb afgesproken dat ik op dinsdag en donderdag wanneer ze banku eten voortaan mijn eigen eten mee neem, want ik wil niet dat ze zoveel moeite voor hun doen. Toen ik klaar was met eten ging ik op een afstapje op de grond zitten. maar dat kon echt niet, ik moest en zou op de stoel gaan zitten. Als iemand ziet dat ik op de grond zit en de mensen van daar op een stoel komt het over of ze mij niet respecteren. Dus zo gezegd zo gedaan. ’s Avonds had Linda blijkbaar speciaal voor mij gekookt omdat ik verteld had dat we in Nederland altijd rond half 6 eten, hier eten ze veel later. Ik zei dat ik dat de volgende keer niet wilde en dat ik het juist gezellig vind om samen te eten, prima als dat veel later is. Ook gaan ze me leren koken met de ingrediënten van hier zodat ik voor mezelf kan koken als ik dat wil!

En toen was het al weer vrijdag, de laatste dag van de eerste schoolweek. Rita maakte me al vroeg wakker om te zeggen dat ik vandaag een groen shirt aan moest. Groen is een van de kleuren (samen met geel) van de schooluniformen van de leerlingen. Waarom het op vrijdag moest kon geen een van de leraren me vertellen. Ze had een polo voor me gevonden die ik deze dag aan kon doen. Vandaag dezelfde les met de poppenkastpoppen maar nu voor een klas hoger. Weer erg veel plezier gehad en gelachen! Het had ook al iets meer inhoud dan in klas 4 de vorige dag. Ik had mijn dagboekje mee naar school genomen om er af en toe wat in te schrijven maar toen de leerlingen daar achter kwamen waren ze erg nieuwsgierig. Ze wilde weten wie er allemaal op de voorkant op de foto stonden. Ja Elien, ze weten nu allemaal dat het meisje in de witte jurk toen jarig was ;). Ook zagen ze dat ik in een andere taal schreef en toen ik vertelde dat het mijn taal was wilde ze deze ook leren. Enkele woordjes als stoel, tafel, raam, warm heb ik voor ze vertaald. Ook het woordje school wat alleen een andere klank heeft, maar de sch konden ze toch echt niet uitspreken, ook niet na heel veel oefenen. In de middag veel geklets met Mr. Sackey, een leraar. Hij heeft me veel verteld over het doen en laten van de mensen in Ghana. Ook veel over de politiek, niet dat ik dat interessant vind, maar hij wel dus dan luister ik.
Ik loop nu al een week op school rond maar toch is mijn huidskleur erg bijzonder. De jonge kinderen staren me nog steeds aan en willen me aanraken. Rita vertelde me dat ze waarschijnlijk willen voelen of het echt is, het speelgoed wat ze hier hebben van mensen is allemaal wit. Er is ook op deze school nog nooit eerder een wit persoon geweest. Het gaat het hele dorp rond dat er een ‘ white lady’ op de LaritRoyal school rond loopt.

Zaterdag, Valentijnsdag. Hier noemt men het ook wel chocolate day. Een hele happening op radio en tv. Ik vroeg aan Ama of ze ook verliefd was. Ja zei ze. En toen ik vroeg op wie antwoorde ze Jezus. Haha, dat antwoord had ik natuurlijk niet verwacht, maar kan natuurlijk ook. Vandaag ging ik voor het eerst in mijn eentje reizen, en wel naar de hoofdstad: Accra. Om 8 uur van huis vertrokken en met de taxi naar het Accrastation. Vanuit hier zou ik met de trotro naar Accra reizen. Naast de trotro zat een man in een Lidl shirt. Grappig om te zien, ik lachen, in m’n eentje natuurlijk. In de trotro zit je ongeveer met 22 man (wat bij ons een 16 persoons taxibusje is). Je zit met je knieën bij je voorbuurman in zijn rug maar verder is het prima te doen. Onderweg zag ik een busje waar op stond: ‘ Tapijten, verf, gordijnen óók laminaat’. Haha ik vond het wel grappig, maar was ook weer de enige natuurlijk. Later zag ik ook nog busjes met de teksten: ‘ Regiotaxi Noord-Groningen en een of andere winkel met Perzische tapijten in Gouda. Er komen dus blijkbaar heel veel busjes hier heen die we in Nederland niet meer goed genoeg vinden. 2 uur later aangekomen in Accra. De man naast me zei netjes wanneer ik er uit moest. Vanuit hier een taxi naar het museum. Het museum ging over de eerste president KwameNkrumah. Otu zei dat ik daar echt geweest moest zijn. Hij zal wel iets goeds hebben gedaan omdat hij een eigen museum heeft. In het museum hingen enkele kleren van hem en heel veel foto’s van presidenten uit andere landen die hij had ontmoet. Verder hing er ook zijn pen, wandelstok, stond er zijn piano en zelfs zijn ingesealde meubels. Nog net niet zijn tandenborstel en vieze onderbroek waren ook aanwezig. Ik vond er niet zo heel veel aan dus had de plek zo weer verlaten. Daarna even langs alle kraampjes langs de staat gelopen. Zowat iedere kerel kwam aan me vragen wat m’n naam, geboorteland en telefoonnummer was. Ik werd helemaal gek. Als ik doorliep zonder iets te zeggen kwamen ze achter me aan en vroegen waarom ik zo onaardig deed. Dus dames, als je in Nederland geen kans maakt, moet je naar Ghana komen. Hier wil iedereen je, ik denk alleen maar omdat je blank bent. Snel een taxi gepakt om de jongens te ontvluchten, en toen begon de taxichauffeur ook nog. Ik werd er een beetje heel erg moe van. Aangekomen bij de Dutch pub, waarvan de eigenaar een Nederlander is, lekker een koud pilsje. Ik vroeg of ik hier een brief op kon hangen met de vraag of er meer mensen zijn die ook het land rond willen reizen, en mij misschien willen vergezellen. Want ik had al snel gemerkt dat reizen in m’n eentje niks voor mij is. Maar hij vertelde me dat er niet veel Nederlanders komen, en de mensen die vooral in het café komen vooral kantoormannetjes zijn. Hier had ik dus niet veel aan, maar hij gaf me wel wat andere tips om misschien iemand te vinden. Daarna de taxi terug naar Somanya station om met de trotro terug naar huis te gaan. De taxichauffeurs vroegen erg veel geld, waarschijnlijk omdat ik blank ben. Onderweg kom je veel mensen tegen met een handicap, die smeken om geld. Een man zonder benen die op een skateboard voorbij komt rollen of blinde die begeleid worden door iemand van auto naar auto. Na 1,5 uur wachten tot de trotro helemaal gevuld was, reden we eindelijk weg. In het donker om 7 uur kon ik nog net zien waar de trotro voor me moest stoppen en was ik eindelijk thuis na een lange dag. Het was geen leuke dag. Rita vertelde inderdaad dat ik veel te veel voor de taxi’s heb betaald, ze plukken me helemaal kaal hier. En wat die kerels betreft, die moeten ze ook wat leren, verschrikkelijk. Hopelijk vind ik een maatje, want samen vind ik fijner en gezelliger dan alleen. Ondertussen waren ook mijn twee nieuwe jurken klaar. Nu zie ik er al bijna uit als een Afrikaan, alleen nog wat meer bruiner worden ;).

Zondag was dan de dag, ik ging voor het eerst naar de kerk in Ghana. Ik mijn nieuwe Afrikaanse jurk aan, want voor de kerk dossen ze zich hier helemaal op. Iedereen draagt hier zelfs stiletto’s, niet heel praktisch over al die zandweggetjes maar oké.In de kerk aangekomen kreeg een stel les over de dingen die in de bijbel stonden. Ook ik kreeg een bijbel in m’n hand dus ging er maar heel geïnteresseerd in lezen. Daarna begon het. Ze begonnen met de dingen die je aan god wil vragen of vertellen. Iedereen sloot zijn ogen en zat in zijn eigen wereldje. Er was ook muziek dus de meeste bewogen op de melodie mee. Een man sprong rond als een eekhoorn die wilde vliegen. Maar het kan hier blijkbaar allemaal, want niemand keek er van op. Aan het einde werd er nog gebeden. Een andere man lag bijna op de grond alsof hij zo’n erge pijn had en zijn hand eraf gehakt was ofzo. Hij was allemaal aan het schreeuwen en bijna aan het janken. Ik keek m’n ogen uit daar, een hele ervaring erbij. Ik merk goed dat God hier veel voor iedereen betekend. Ook op iedere auto of gebouw staat wel een tekst met God of Jezus.
‘s Middags liet Esther me eten zien en vroeg of ik wist wat het was. Ik zei vol overtuiging een banaan, want het was een groene niet rijpe banaan. Dacht ik, want ze lachte me uit en zeiden dat het plantain heet. Toen ze het gekookt hadden kon je het eten met een saus. Ook dit lijkt een beetje op een aardappel, maar dan niet zo droog. En toen sliep iedereen. In de namiddag doet iedereen hier een dutje vanwege de hitte, maar dat zit nog niet in mijn systeem.

Maandag begon voor mij de gewone werkweek weer terwijl jullie nog lekker aan het carnavallen waren. De dagen op stage worden steeds meer normaal. Voor de oudste kinderen ben ik nog steeds speciaal maar het is voortaan wel gewoon dat ik er ben. De jongere kinderen staren me nog steeds aan en willen me aanraken en een hand geven. Ik ben benieuwd hoe lang dit zo blijft. De naam Blafono (white person) is een tweede naam voor me geworden. Overal hoor ik die naam vallen en weet ik dat ze het tegen mij hebben. Het lesgeven is hier wel totaal anders. Als de leerkracht klaar is met de lesstof van vandaag gaat hij de klas uit en iets voor zichzelf doen. De kinderen moeten dan maar iets voor zichzelf gaan doen tot het tijd is om pauze te gaan houden of om naar huis te gaan. Ook in klas 5 was de leraar al om 2 uur klaar met rekenen, terwijl de school pas om 3 uur sluit. Alle leerlingen keken me aan en vroegen of ik hun les wilde geven. Dus ook bij deze klas pakte ik m’n atlas erbij en ging met hen kijken hoe een atlas werkt, waar Ghana in Afrika ligt, wat de buurlanden zijn, de windroos enz. Ze vonden het erg interessant en luisterde aandachtig. Goed om te zien dat ik geen stok nodig heb om ze bij de les te houden. Ik vroeg de leerlingen of ze het leuk vonden om naar school te gaan. Allen knikte ja en vertelde dat ze graag willen leren zodat ze slim worden en president kunnen worden ( dat is het toekomstbeeld van de meeste kinderen hier haha). Ik vertelde dat de meest kinderen in Nederland niet graag naar school gaan en liever thuis blijven om te spelen, maar daar snapte ze hier helemaal niks van. Ook stelde ik de vraag wat ze deze middag gaan doen als de school afgelopen is. Ik kreeg antwoorden als; het huis vegen, mama helpen met koken, de kamers poetsen. Totaal andere dingen die de kinderen in Nederland na school gaan doen. Na school allemaal vers fruit gekocht langs de weg, dus ik kan er voorlopig weer tegenaan mjammie. Ook vandaag hadden we weer geen stroom. Op zich is dat overdag niet zo erg, behalve dat je geen ventilator hebt, maar ’s avonds als het donker wordt (om 6 uur) is het wel vervelend. Je moet alles met je zaklampje doen, welkom in Ghana.

De volgende dag was ik een beetje ziek. Mijn lichaam is niet gewend aan het soort eten wat ik hier eet, dus je raadt het al. Ik durfde het niet aan om naar school te gaan dus bleef een dagje thuis. M’n was gedaan, de lessen voorbereid voor deze week en vooral veel op bed gelegen. Want met 33 graden ben ik niet echt een actief persoon. Ik ben blij dat ik niet in het noorden van Ghana zit want daar komen de temperaturen boven de 40 graden, niet normaal. En ’s avonds weer de stroom uit gevallen, en ook nog muggen op m’n kamer, dit wordt een topnacht!

’s Woensdags zei Rita dat ik beter nog een dag thuis kon blijven om te rusten. Maar ik zei dat ik me al een stuk beter voelde en liever naar school ging. Op school aangekomen vroeg iedereen waarom ik gisteren niet op school was. Ik vertelde ze dat ik ziek was en iedereen antwoorde met ‘Oh sorry, sorry’ . Waarom die sorry die snapte ik niet. Maar toen ik zei dat ik me alweer een stuk beter voelde kreeg ik het antwoord: ‘God blessyou’ .
Tijdens de lunch krijg ik iedere keer een grote kom met eten, natuurlijk veel te veel voor mij. Dus gaf ik wat over was aan twee meiden die geen eten hadden. Ze hadden niet betaald, en geen geld is geen eten. Ik ook weer een goede daad gedaan, en zij happy. ’s Middags de puppet show met klas 6 uitgevoerd. Het was voor hen geen verrassing meer maar toch hadden ze erg veel plezier. Er zat ook een toppertje bij. Hij merkte dat ik enthousiast was over zijn verhaal en vroeg of ik het wilde hebben. Dan kan ik natuurlijk geen nee zeggen. Daarna was er geen leraar. Als dat is, gaan ze teksten over schrijven uit het boek. Dit zodat ze het thuis kunnen lezen en al wat weten voordat de leerkracht er de volgende keer les over gaat geven. Nu ging het stukje over alcohol. Wat een wijze woorden om aan kinderen te leren. Ik moest er erg om lachen. Als het goed is is er een foto van geüpload. Kunnen jullie daar in Nederland ook nog wel wat van leren na al die drankjes met carnaval.
Na school reis ik altijd met James terug naar huis. Ik had het met hem over de Larit school en hij zei ineens dat er 475 leerlingen op de school zitten. dat is nogal wat anders dan de 320 die ik eerder had gehoord. De school is eigenlijk ook veel te klein voor het aantal leerlingen. Ze willen nieuwe lokalen gaan bouwen, maar dit kost natuurlijk veel geld, en dat geld is er niet.

Donderdag had ik alleen ‘s middags een creative arts les gepland staan. Dus in de ochtend kijken of ik ergens in een klas kon helpen. In klas 6 waren ze weer het boek aan het overschrijven. Een noteert het op het bord en de rest schrijft het over in hun schrift. Ik vroeg of ik het over kon nemen zodat degene die op het bord schreef het niet twee keer hoefde op te schrijven. Maar dat was toch wel een hele rare vraag. Ik, Madam Imke die met krijt op het bord hun werk op ging schrijven, dat kon toch echt niet. Na tien keer zeggen dat ik het leuk vind en dat ik graag wil helpen had ik eindelijk hun goedkeuring. Ik zag boven op de plank, achter in de klas, een doos staan met een grote tas erin. Ik vroeg wat er in die tas zat. Ze noemde wat dingen op en o.a. klei. Ik vroeg of ik het kon zien zodat ik het misschien kon gebruiken tijdens mijn lessen. De sterke jongens uit de klas tilde de tas eraf en zette hem netjes voor me neer. Ik haalde er vooral veel houten puzzels uit, waarvan ik me afvraag waarom ze die niet gebruiken in de lagere klassen, en 3 stompjes klei. Niet echt bruikbaar dus. Ik zag iets bewegen in de tas en nadat ik nog een puzzel optilde zag ik een muis weg kruipen. De hele klas was meteen in rep en roer. De jongens namen de tas mee buiten het schoolplein. Met de meiden keek ik van boven toe hoe de jongens 5 muizen doodde, en er vervolgens mee gingen softballen. Iedereen weer boven vond iedereen de puzzels veel te leuk om op te gaan ruimen. Maar na 5 minuten zei ik dat we toch echt maar verder moesten gaan met de les.
Na school vroeg Esther of ze mijn been mocht zien. Ze was helemaal verwonderd dat ik geen haar op mijn benen had staan. Maar ik haalde haar al snel uit haar droom en vertelde dat de vrouwen in Nederland hun benen scheren haha.

De laatste schooldag van week 2 alweer. Leuk om te zien dat sommige leerlingen hetgeen wat ik met hen maar tijdens de creative arts lessen nog dagen mee naar school nemen. Vandaag was mijn creative arts les in klas 5 een beetje snel afgelopen. Normaal gaat de leraar dan uit de klas als de les klaar is en zoeken de leerlingen het maar uit. Gelukkig zijn de leerlingen allemaal erg geïnteresseerd in Holland en mijn taal, dus heb ik daar de rest van de tijd maar mee opgevuld. Ze vonden het ook helemaal geweldig toen ik begin te tellen in hun taal, jaja ook ik leer hier nog iets! Op vrijdag gaan ze meestal de laatste twee uur naar het ‘plein’ naast de school om te voetballen of te handballen. Voetbal voor de meiden en handbal voor de jongens. Dit keer waren de jongens aan de beurt, dus de meiden gingen of voetbal kijken of in een hoekje staan dansen. Het was al helemaal geweldig dat ik mee ging om te kijken, dus alles werd dan ook zo comfortabel mogelijk gemaakt met een stoel, water en schaduw. Ik word hier nog steeds behandeld als een koningin. Ik kwam eigenlijk om de wedstrijd te zien maar dat was nog niet zo gemakkelijk. De jongste klassen stonden allemaal in een rondje om me heen dus weinig voetbal om te kijken.
Rita heeft speciaal voor mij aardappels gekocht omdat denkt dat ik die heel erg mis. Ik had namelijk verteld dat wij thuis bijna iedere dag aardappels eten. Dus ik moest maar aardappels voor mezelf klaar maken terwijl de rest rijst at. Mijn gebakken aardappels vielen niet bij iedereen in de smaak, sommige hadden iets zoeters verwacht. Maar goed dat ik niet voor iedereen heb gekookt. Na het eten de afwas gedaan. De meiden vinden het toch raar dat ik hier meehelp met het huishouden, want ik ben immers toch hun gast, en ik ben wit.

Zaterdag rustig aan begonnen met het doen van mijn was. Daarna vertelde Rita dat ik ‘s middags met haar naar een meeting van haar community zou gaan. Dus ik moest om 2 uur klaar zitten in mijn Afrikaanse jurk en dan zou haar zus me meenemen die kant op. Rita kwam om 12 uur nog even thuis om een uurtje te rusten. Esther moest me maar helpen met mijn eten. Ik had helemaal geen zin om om 12 uur aardappels te eten maar Esther was al begonnen met schillen dus maakte ik het maar voor haar af. Toen ik om half 1 zat te eten kwam Rita aan en zei dat ik na het eten maar snel moest omkleden en dat we dan zouden gaan. Dus ik snel eten, tanden poetsen, m’n gezicht wassen, jurk strijken en klaar zat ik. Drie kwartier later kwam Rita aankakken. Als ik dat had geweten had ik niet zo gehaast. Tijdens de meeting ging zij met de twee andere kandidaten een speech houden waarom ze dit jaar op hen moesten stemmen. Ik snapte er geen drol van want alles wat ze zeiden was in hun eigen taaltje: Dangme. Opeens zei Rita m’n naam en moest ik gaan staan. Dus ik even zwaaien en weer snel gaan zitten want had geen idee wat ze over me gezegd had. Een oude man vroeg of ik al een Ghanese naam had. Ik zei nee en kreeg van hem de naam Dedekosi, dat betekend het eerst geboren meisje in de familie. ’s Avonds aten we fufu, een soort Banku maar op een andere manier bereid en de soep is minder pittig. Na de eerste hap stonden ze allemaal om me heen te wachten op m’n reactie. Ik zei dat het inderdaad minder pittig was, maar het is niet m’n favoriete eten.

Zondags was het weer tijd voor de kerk. Mijn maag was alleen weer een beetje van slag dus leek het me verstandiger om rustig thuis te blijven. Ondertussen dat iedereen aan het zingen en dansen was in de kerk, ik de hele keuken gepoetst. Die is me toch altijd een zooitje, overal vieze vaat en resten eten waar allerlei beestjes op af komen. Ze stonden versteld toen ze thuis kwamen. Jaja, ik kan ook wel wat! ’s Avonds aten ze banku met de soep van gisteren. Ik zei dat ik misschien beter was voor mijn maag als ik de aardappelen die over waren van gisteren op kon eten, had niet zo’n zin in banku maar vond dit een gepastere manier om dit mede te delen ;). Na het eten de zoon van Rita en Lawrence ontmoet. Samen een film gekeken, beter dan dat ene saaie tv zender die ze hier hebben.

En toen begon de schoolweek alweer. Vandaag geen lessen op de planning staan. Terwijl ik aan het kijken was of er in de Creative Arts boeken die ze hier gebruiken nog wat nuttigs voor mij stond werd me gevraagd of ik bij klas 3 wilde gaan zitten. Hun leraar was er vandaag niet, maar ik mocht gewoon verder gaan met wat ik aan het doen was, alleen overzicht houden was prima. Maar zo is Imke natuurlijk niet dus nam ik de lessen rekenen, Engels en natuur van deze dag gewoon over. Als ze alle rekensommen goed hadden kregen ze van mij een sticker, wat was dat een feest! Iedereen die fouten had gemaakt, deze snel verbeteren zodat ze toch een sticker verdiende. De natuurles ging over seizoenen. Best lastig omdat deze niet hetzelfde zijn als bij ons. Hier hebben ze alleen een regenseizoen en een droogseizoen. Maar met het boek in mijn hand er toch een leuke en leerzame les van gemaakt. Een leraar van de stageschool vertelde me vandaag dat hij zijn bruiloft eerder heeft kunnen plaatsen zodat ik er nog bij kan zijn. Ik ben de eerste aan wie hij verteld dat hij gaat trouwen. Ik vroeg of zijn vriendin het wist. Dat was zo dus was ik nummer twee haha. ’s Avonds belde oma opeens op, wat gezellig om weer even in het Nederlands te kunnen babbelen!

Dinsdagochtend gewoon normaal gestart. In de pauze ging ik met Mr. Sackey mee, hij moest geld naar iemand brengen, en ik wil best wel meer zien dan alleen het schoolplein. Nadat hij het geld gedropt had nam hij me mee naar een technische school in Somanya. Eerst even de security begroet, en we mochten het terrein op. Een paar dames ontmoet die Sackey kent via zijn kerk. Daarna nam een van de bewakers ons mee naar binnen om een kleine rondleiding te geven. Met de knuppel in zijn hand vertelde hij wat over de lessen die ze hier krijgen. Een erg mooi gebouw vergeleken met de rest van de gebouwen hier. Ik raakte maar niet te veel aan en liep braaf achter hem aan want vond die knuppel maar niks. Terug aangekomen op school waren de leerlingen van klas 4, 5 en 6 het marcheren aan het oefenen. Na 2 uur waren ze hier eindelijk mee klaar, en was het alweer tijd voor het laatste uurtje les. Klas 5 kreeg les over een deel van het menselijk lichaam: de penis. Hier wordt er trouwens niet zo lacherig over gedaan dan in Nederland, de kinderen luisterden gewoon serieus ;). Toen werd er opeens een jongentje van ’n jaar of 3 de klas in gehaald. Zijn broek werd omlaag getrokken en alles werd even uitgebreid geshowed. Ik kreeg even een hardverzakking, maar hier is dat blijkbaar heel normaal. Het jongetje had er zelf ook geen moeite mee. Nadat nog even werd uitgelegd hoe een jongen een erectie krijgt, hoe sperma er uit ziet (als snot), en dat de kinderen in de klas nog te jong zijn voor seks, was de schooldag alweer voorbij. Thuis aangekomen zag ik opeens dat er water uit de kraan kwam, WOW een wonder! De zoon van Rita vertelde me dat de pijpleidingen hier niet altijd werken dus dat er maar af en toe water uit de kraan komt.

De rest van de schoolweek verliep normaal, er werd iedere dag geoefend voor de nationale feestdag op 6 maart waarbij de oudste leerlingen moeten marcheren. Op het begin ging ik er telkens bij zitten om te kijken, totdat Sir Maxwell opeens een nieuwe ‘straf’ had in plaats van de gewone stokslagen. Hij pakte een gezicht van een kind beet, kneep het fijn en ging met de stok van boven naar beneden over de neus en lippen van het kind. Het kind maakte dan een piepend geluid van de pijn. Het greep me erg aan om dit te zien, ik kreeg er tranen in m’n ogen van. Dus liep ik weg en de keren daarna dat ze gingen marcheren bleef ik gewoon lekker boven zitten.
Zaterdag 28 februari ging ik voor de tweede keer een poging doen om te reizen, in de hoop dat het me nu beter zou bevallen. Om half 5 SMORGENS het huis verlaten en met de trotro richting Accra. Ik netjes aan de chauffeur doorgegeven waar ik er uit moest, maar niet dat hij dat dan ook even zegt als we er zijn dus stond ik bij de laatste stop, te ver dus. Gelukkig was er een lieve vrouw die me de weg wees naar een andere trotro zodat ik terug kon naar de halte. Dit weekend zou ik naar Cape Coast gaan om een nationaal park te bezoeken en twee kastelen waar in het verleden de slaven zaten. Na dus wat hindernissen op de heenweg kwam ik om half 12 in Cape Coast aan. Mijn eerste bezichtiging was het Kakum National Park. Zonder gids kon je het park niet in dus kocht ik een ticket voor 50 cedi, als je een Ghanees bent is het maar 20 cedi, tja verschil moet er zijn. Behalve de touwbruggen en heel veel bomen was er niet veel te zien. Ik had er meer van verwacht dus dat viel een beetje tegen. Ook begon het terwijl we op de touwbruggen stonden heeeeeel hard te regenen. Toen we terug waren bij het beginpunt was ik helemaal doorweekt. Echt alles was nat. Later kwam ik er achter dat mijn mobiel de regenbui niet had overleefd en ook al mijn kleren in mijn tas waren nat . Bevroren terug in de trotro op zoek naar een hotel want ik had het wel gehad voor vandaag en het was ook al half 5. Een paar kerels die me weer aan spraken kon ik mooi gebruiken om me naar een hotelletje te brengen en me te laten zien waar ik wat eten kon kopen. Helemaal happy toen ik zag dat ik een douche had, eindelijk! Maar helaas schijn bedroog naast de douche stond een grote emmer met water die ik kon gebruiken om me te wassen… Daarna alles uit mijn tas uitgestald in mijn kamer in de hoop dat het de volgende dag allemaal droog zou zijn.

Gelukkig werkte mijn camera nog wel en kon ik daar ook op zien hoe laat het was, anders had ik geen idee van de tijd. Het Elmina Kasteel was me zaterdags niet meer gelukt om te bezoeken dus werd het alleen Cape Coast Castle. Het was nog niet open toen ik aan kwam dus m’n wachttijd doorgebracht op het strand, waar opeens een varken voorbij kwam lopen?! Daarna het kasteel binnen, even in het museum en daarna een rondleiding van een gids. Erg indrukwekkend allemaal en ook nogal shocking. Ook de Nederlanders hebben in heel het slaven gebeuren hier een grote rol gespeeld. Na alles gezien en gehoord te hebben was het tijd om aan mijn lange terugweg te beginnen. Tegen de avond aan kwam ik weer aan in mijn veilige huisje, en wat een ontvangst ik daar kreeg. Ze waren allemaal weer heel blij om me te zien terwijl ik maar een nachtje weg ben geweest, wat leuk!

Ohja en ze gebruiken hier skeelers niet om te skeeleren maar als speelgoed (een van de weinige dingen die ze hebben). De jongste gaan er op zitten en rollen zo over het schoolplein haha, erg leuk om te zien. Ik heb er een foto van bij gedaan, met nog een hoop andere foto’s want het uploaden is geluktttt! Happy me!