Akwaaba Blafono

Het grote avontuur is begonnen. Zaterdag 7 februari op tijd vertrokken vanuit huis, en natuurlijk moet er bij ons altijd iets mis gaan, de band van de auto was slap. Dat moet mij natuurlijk weer over komen. Maar gelukkig hadden we alle hulpmiddelen bij de hand en was ik gewoon ruim op tijd op het vliegveld. Na even ronddwalen aangekomen bij de juiste gate. Het leek net of ik al in Ghana was, ik was een van de weinige blanken daar. De vlucht zelf was een feestje, films gekeken, muziek geluisterd voor ik het wist landde ik in Accra. Ik sta overal in het systeem met een foto en al mijn vinger afdrukken dus een banaan jatten op de markt zit er niet meer in ;). Na een half uur wachten op mijn koffers, want deze waren natuurlijk weer als laatste, ging ik op zoek naar Otu (de man waar ik bij zou verblijven). Gelukkig vond ik hem snel door zijn duidelijke omschrijving. Hij had alleen bij mij verwacht dat ik mijn sjaal om mijn hoofd had, daar had ik niet over na gedacht en was het ook veel te warm voor. Otu en zijn kinderen namen me mee naar een huis waar ik zou verblijven. Ik kreeg van iedereen een warm welkom en zeiden Akwaaba, wat welkom betekend. Eerst even lekker ‘douchen’, wat bestaat uit een emmer koud water, en daarna naar bed.

De volgende ochtend om 7 uur wakker door de hitte in mijn kamer. Rita (de moeder van het gezin) vroeg of ik met haar mee wilde of thuis bleef, dus ik ging met haar mee al wist ik niet waar naar toe. Rita zit in de politiek en heeft haar eigen community. Omdat het binnenkort tijd is om te gaan stemmen gaat ze hier iedere week naar toe om te vertellen wat ze van haar kunnen verwachten. Ze heeft er o.a. al voor gezorgd dat er een openbare ‘toilet’ gebouwd wordt omdat de meeste mensen deze thuis niet hebben. De kinderen in de buurt, eerst een beetje verlegen maar later durfde ze steeds dichter bij te komen. Ik merkte al snel dat mijn Engels moeilijk te verstaan is voor de jonge kinderen hier. Weer thuis aangekomen kreeg ik mijn eerste Ghanese ontbijt. Mango (wat in de voortuin groeit, net als ananas), sinaasappel en brood met ei. Best bekend dus. Ze had zo veel voor me gemaakt maar na de helft moest ik toch echt zeggen dat het genoeg was. De familie, bestaande uit Laurens & Rita met hun drie nichtjes (Ester 15, Linda, 12 en Ama 5) gingen naar de kerk. Ze zeiden dat ik de volgende keer ook mee mag maar vandaag ging ik met Otu naar een brug in making zoals beloofd. Voor de eerste keer zat ik in een trotro, lekker zweten met z’n 10e of meer in een busje. Maar het is goedkoper dan een taxi want voor 50 km betaal je 3 cedi (ongeveer €0,75). Daar aangekomen een prachtig uitzicht over de rivier en allerlei eilandjes met heel veel groen. Otu gaf me wat geld zodat ik naar de andere kant van de rivier kon. Aan de overkant heb ik meteen mijn eerste huwelijksaanzoek gekregen, maar toen ik zei dat ik getrouwd ben en mijn ring liet zien, liet hij me met rust. Vervolgens de lange weg terug met de trotro, en de rest van de dag rustig aan gedaan. Ik heb goed kennisgemaakt met mijn zusjes. Ik gaf ze een ballon en een kleurplaat, en met zoiets kleins ware ze ontzettend blij. Ook mijn haar was erg populair en ze hebben allemaal even kappertje gespeeld. In de avond aten we heel verrassend rijst. Ik at in de kamer met Laurens en de rest at buiten. Apart idee, want in NL eten we juist met z’n alle bij elkaar. ’s Avonds speelde het Ghanese voetbalteam in een finale, dus met de hele familie voor de tv. Het enthousiasme is precies het zelfde als in Nederland, alleen gaan ze hier op ieder melodietje dansen en schudden met hun billen haha. Na 90 minuten wedstrijd, 30 verlenging en 22 penalty’s verloor Ghana helaas.
Oja, ik verblijf trouwens in dit gezin en niet bij Otu omdat Rita en Laurens een grotere school hebben dan Otu zelf, en ook wonen ze in een groter dorp (genaamd Trom).

Maandag 9 februari, de wekker om 5 uur. Want om 5 uur wordt er hier gebeden met het hele gezin. Daarna me wassen want ondanks de ventilator in mijn kamer zweet ik me helemaal kapot hier. Rita en Laurens gingen deze dag met me mee naar school, de school heet Laurit (combinatie van de namen Rita en Laurens). Het is een grote school met ongeveer 320 kinderen. Er werd een stoel voor me klaar gezet en ik keek toe hoe de kinderen de ochtend startte met het zingen van een lied. Een mooi koor zo bij elkaar. Daarna werd ik geïntroduceerd: ‘Zij is hier vanuit Nederland en gaat hier les geven. Ze is een van ons en onze vriend. Ze is hetzelfde als ons, ze slaapt, eet, plast en poept alleen heeft ze een andere huidskleur’. Vervolgens zongen ze nog een lied en marcheerde een voor een naar hun klaslokaal. Enkele struikelde omdat hun ogen meer op mij gericht waren dan vooruit. Ook noemde ze me allemaal Blafono wat betekend ‘wit persoon’. In de school is ook een crèche, voor de kleinste kinderen. Maar daar begonnen er een aantal te huilen toen ik binnen kwam dus ging ik langzaam verder alle klassen af. Terwijl ik in de deuropening stond was er weinig aandacht voor de les en voor het bord. In de anderhalf uur dat ik op de school ben geweest heb ik al veel stokslagen gezien. Vaak was het mij nog niet eens duidelijk wat ze gedaan hadden. Daarna kwam Otu me ophalen om naar de hoofdstad Accra te gaan, op zoek naar een internetstick en een kaartje voor mijn mobiel. Gelukkig gingen we snel weer terug want het was erg warm. Ik heb in deze dagen 3 andere blanken mensen gezien dus veel is anders. Als avondeten aten we een soort aardappel met kip en vis gemengd als een prutje. Het was lekker maar weer veel te veel. Ik heb tot nu toe iedere keer de helft nog moeten laten staan. Na het eten nog even gekletst, ze snappen alleen niks van het leven in Nederland. Over laat trouwen en dan weer scheiden, maar ik was erg moe van de lange en warme reis naar Accra dus ging ik op tijd naar bed, want mijn wekker gaat weer om 5 uur af.

De ochtend begon weer met bidden. Ik heb gepraat met James (die ook bij mij in huis woont en een grote functie heeft binnen de school) wat mijn rol gaat zijn de komende week. Ik heb gezegd dat ik de creative arts lessen wel wil proberen. Niet zoals in het boekje maar op mijn eigen manier. Dat was prima en ik kreeg meteen de timetables van de hogere klassen zodat ik weet wanneer ze mij verwachten. De ochtend mee gekeken in alle klassen. Ik wordt daar behandeld als een koningin. Als ik een klas binnen kom staat meteen een van de leerlingen zijn stoel aan me af en zeggen in koor, ‘Goodmorning madam’. In de eerste pauze namen twee leraren me mee naar de ‘pabo’ in Ghana. Het was leuk om te zien en toen ze vroegen welk geloof ik had en zei katholiek, moest ik overal foto’s van maken want dit was een katholieke school. Een man vroeg me waar ik vandaan kwam en vertelde dat hij wel een plaats kende in Holland, genaamd: Red light. Natuurlijk ging er bij mij een belletje rinkelen en zei ik dat vooral mannen die plaats leuk vinden ;). Tijdens de lange wandeltocht terug kwamen we andere schoolkinderen tegen die America naar me riepen. Ik was de eerste blanke die ze ooit hadden gezien en associëren blank met Amerika. Prima, ik zwaai en lach en dan zijn ze ook weer vrolijk. Aangekomen op school werd ik meteen geroepen want ik moest de creative arts geven. Ik kreeg een boek in mijn hand een 20 ogen waren op mij gericht. Het ging over klei. Wat weet ik over de klei waar ze in Ghana potten van maken, niks. Dus ik een beetje voorgelezen uit het boek en vragen gesteld, dat verdiende blijkbaar een applaus toen ik zei dat het klaar was. Ik was blij te horen dat ze mij verstonden want in een lagere klas nam ik 10 minuten de les over en toen de leerkracht terug kwam zeiden ze tegen hem dat ze er niks van hadden verstaan. Mijn Engels accent is lastig voor hun en hun Afrikaanse accent is lastig voor mij haha. Omdat we lang hadden gelopen in de zon en ik weinig had gedronken werd ik voor de klas een beetje duizelig en ja hoor, daar lag Imke op de grond. Gelukkig zag ik toen ik wakker werd iedereen om me heen, dus het was fijn om te zien dat ze bezorgd om me zijn. Ik kreeg wat water en een stoel en afgezien van een geschaafde knie en wat geschrokken kinderen ging het prima. Ze zeiden dat ik voortaan beter zittend les kon geven maar ik zei dat als ik altijd wat water bij me heb het vast niet meer zal gebeuren (hoop ik). Deze middag lekker gezeten in de tuin onder de mooie bomen en ook mijn eigen kleren maar gewast. Ama wilde het voor me doen maar ik zei dat ik het zelf wilde proberen. Ik deed hetzelfde als Ama maar toch deed ik het helemaal fout volgens haar.

Morgen ga ik wat luchtige jurken kopen want mijn zusjes lachte me uit toen ik zei dat ik alleen maar broeken bij me heb. En een lange broek is veel te warm met deze temperaturen.
Nu heb ik nog heel veel te vertellen met alle indrukken maar de volgende verslagen zullen denk ik wel wat korter zijn ;). Foto’s ga ik proberen te uploaden maar ik weet niet of mijn internet dat leuk vindt.
Tot de volgende keeeeer, byebye!

PS. Ik heb een Ghanees nummer: 0206849731, ik weet niet wat de landcode is die er voor moet, maar dat hebben jullie daar met het snelle internet vast zo gevoden.

PPS. Papa alvast gefeliciteerd morgen, morgen avond skypen poging 2 maar het internet met de internetstick die ik heb gekocht is heeeeeeel sloom. Dus ook geen facebook voor mij. Het duurt te lang voordat het geladen is :(

Update:

De landcode is gevonden, dit is nu mijn Ghanees nummer is:

Telefoon nummer: 00233 (0)206849731

Byebye!