De tijd vliegt voorbij, net als de malariamuggen

En dat waren week 6 en 7 alweer. De tijd vliegt voorbij. Ik heb het vorige week voor het eerst koud gehad met mijn blote armen. Het had ’s nachts veel geregend en op school aangekomen met die koude wind voorbij raasde, kwam er zelfs kippenvel op m’n lichaam te staan. Wel grappig om te zien dat als het hier regent de meeste kinderen meteen dikke truien dragen en sommige zelfs een dikke winterjas. Wat moeten zij wel niet allemaal dragen als ze ooit naar Nederland komen in de winter!

Vorige week probeerde ik met de hoogste klassen een eigen monster te maken. Ze moesten twee lichaamsdelen, bijvoorbeeld je hand en voet, overtrekken. De binnenste lijnen uitgummen en de vorm van het monster was er. Dit vullen met alles wat ze in gedachten hadden, 1 oog of misschien wel 100, wat ze zelf willen. Alleen ging het niet zo soepeltjes als ik het zo mooi in gedachten had. Ten eerste wist de helft volgens mij niet wat ik met een monster bedoelde. En hun eigen fantasie en creativiteit gebruiken doen ze al helemaal nooit dus dan wat makkelijker van hen gevraagd dan dat ze het konden doen. Maar achteraf hadden ze allemaal een beetje het zelfde maar wel een leuk resultaat!
Ook eindelijk mijn eigen stew (saus) gemaakt. Ze zijn me iedere keer voor als ik zeg dat ik vanavond m’n eigen eten wel maak. Een paar keer in de week eten ze fufu en banku, te pittig voor mij dus eet ik deze dagen wat anders. Bij de meeste stews die ik iedere dag eet staat niet alleen m’n mond maar mijn hele lichaam in brand. Ze houden hier nogal van peper, en gebruiken dit ook erg veel in hun maaltijden!

Op donderdag was het Indomie-dag op school, wat een feest! Jullie zullen nu wel denken, wat is Indomie?! Een merk noedels die even kwamen promoten. Eerst leerde ze de leerlingen een lied en kregen ze allemaal een folder. Terug in de klassen mochten ze allemaal een bakje met noedels komen halen. Slim, deze manier van promoten, want Ama vond het wel lekker en Rita heeft ze voor afgelopen weekend in huis gehaald. Ook de leraren kregen een grote bak met noedels. Het enige verschil met die in Nederland is dat ze hier wat pittiger zijn, zoals al het eten hier.

Zaterdag 21 maart stond de ‘life walk’ op het programma. Een opdracht vanuit de kerk. Ik vroeg heel gelovig of het een opdracht was van God. Maar dat was blijkbaar een domme vraag want ze lachte me uit. Ieder jaar in maart lopen ze in heel Ghana de life walk. Een wandeltocht vanaf de kerk naar een punt. Om half 6 ’s morgens stonden we al bij de kerk en begon de trip. De trommels gingen ook mee en er werd al snel meegezongen en gelopen op het ritme van de muziek. We waren ongeveer met 40 man, het leek net de avondvierdaagse. Alleen was het ’s ochtends heel vroeg en had ik geen zak snoep bij me. Na bijna 2 uur lopen kwamen we bij een ‘voetbalveld’ aan. Ik dacht eindelijk te kunnen rusten maar nee, er moesten nog een hoop rek en strek oefeningen gedaan worden. Daarna konden we eindelijk gaan zitten en kregen we een paar toespraken te horen. Daarna even een fotootje met James, because we did it. James en ik hadden allebei verwacht dat we dat hele eind ook nog terug moesten lopen, maar er stonden al twee trotro’s naast de weg op iedereen te wachten. Gelukkig, want alleen dit stuk was al ver genoeg in deze temperatuur.

In het weekend vertrok Arnold (de zoon van Rita en Lawrence) weer terug naar school. Zijn vakantie van 4 weken is afgelopen. Omdat de school ver reizen is vanaf thuis verblijft hij daar, en komt alleen in de vakanties terug naar huis. Dan doet hij ook echt 4 weken niks dan alleen bankhangen en films kijken. Hij wilde eigenlijk al eerder terug gaan zodat hij zich weer voor kon bereiden op zijn eerste lessen maar hij heeft malaria opgelopen. Hij sliep de hele vakantie op de bank omdat ik nu zijn kamer heb ingepikt (oeps). En in de kamer zitten dus blijkbaar wel muggen, waarschijnlijk omdat die deur altijd open staat. Beetje lullig, maar gelukkig waren ze er vroeg bij en komt hij er met een paar medicijnen wel bovenop.

Afgelopen dinsdag heb ik een jongetje in de school erg blij gemaakt. Hij is de enige die geen schooluniform draagt. Toen ik vroeg wat de reden hiervoor was vertelde Rita dat zijn moeder pas overleden is. Zijn vader stierf een week later door het grote verdriet. Sinds dien woont hij bij zijn opa maar die heeft geen geld om hem naar school te sturen. Dus heeft Rita hem naar de Larit school gebracht. Hij hoeft een geld te betalen voor school of het eten. Maar heeft zelf geen schooltas of boeken om uit te leren of in te kunnen schrijven. Dus heb ik hem een ‘schooltas’ met een schrift, potlood en gum gegeven. Volgens mij begreep hij niet helemaal wat ik allemaal zei, zijn Engels is niet super want hij zit pas in de kleuterklas. Maar daar gaat het niet om, hij ging met een big smile en een eigen tas naar huis!

Deze week met de kids een verjaardagskalender met de hele klas gemaakt. Eerst maar even doorgegeven dat ze over een paar dagen hun geboortedatum moesten weten. Hier zijn verjaardagen niet zo speciaal en worden eigenlijk ook helemaal niet gevierd. Dus de meeste kinderen weten het ook niet precies als ik het ze zo vraag.
De eerste klas had natuurlijk weer allemaal hetzelfde gemaakt want de creativiteit en fantasie is nog steeds ver te zoeken. Dus besloot ik om voor de andere klassen maar wat voorbeelden te maken, misschien dat ik ze dan op wat andere ideeën breng. Ik had mijn geboortedatum op het bord geschreven als voorbeeld. Twee leraren zagen het en vroegen hoe oud ik ben. Ik zei dat ze dat wel kunnen weten als het nu 2015 is. Na een poging tot hoofdrekenen pakte ze toch maar hun mobiel erbij om het uit te rekenen. Haha en dat noemen zich dan leraren!

Vanaf morgen staat er een grote trip op het programma. Ik ga alleen in de ochtend een paar uurtjes naar school om in de namiddag te kunnen vertrekken. Ik ga helemaal naar het noorden van het land reizen om krokodillen te zien en om daarna vervolgens door te reizen naar het Molenational park, om daar (hopelijk) nog meer dieren te gaan spotten. Ik denk dat ik wel bijna een week onderweg zal zijn. Aangezien Ghana 6x groter is als Nederland en er hier geen treinen zijn waardoor je in ’n paar uur aan de andere kant van het land bent. Spannend vind ik t wel maar ik ken het land en de mensen voortaan en weet hoe ik alles het beste aan kan pakken. Dus hopelijk komt er een volgende blog want dat betekend dat ik levend weer thuis ben gekomen.

Ik begin het Nederlandse eten wel erg te missen. Mijn mond en lippen staan nog steeds in brand na iedere lunch en avondmaal. Ze gebruiken hier erg veel peper in de saus. Ik verlang ook wel voort naar een lekkere boterham met kaas of pindakaas en naar het worstenbroodje op de zondagochtend. Dus pap en mam, jullie weten nu wat ik verwacht de19 april ;)!